Boekrecensie: Citroeninkt - Maral Noshad Shariffi
In Citroeninkt geeft Maral Noshad Sharifi de lezer een indringende, poëtische en soms beklemmende inkijk in het leven van een migratiegezin dat zijn wortels heeft in Iran en na een vlucht door Europa terechtkomt in het stille, gereformeerde Moerkapelle. Het verhaal, verteld door de ogen van de jonge Talar, is zowel ontroerend als confronterend. Het laat zien hoe een kind opgroeit in een spanningsveld tussen twee werelden: de echo’s van het land van herkomst en de harde grenzen van de Nederlandse samenleving waarin zij zich moet zien te handhaven.
Wat Citroeninkt zo bijzonder maakt, is de subtiele manier waarop het boek de gelaagdheid van migratieervaringen blootlegt. Sharifi schrijft met grote gevoeligheid over de psychologische impact van vluchten, overleven en aanpassen – niet alleen voor de ouders, maar ook voor een kind dat tegelijk moet opgroeien én het trauma van eerdere generaties met zich meedraagt. De toon is beheerst en beeldend, met ruimte voor verwondering, pijn en hoop.
De kracht van dit boek zit in de nuances: het gaat niet alleen over de vlucht zelf, maar vooral over het leven erna. Over het zwijgen dat binnenshuis heerst, het onbegrip dat daarbuiten op de loer ligt, en de voortdurende zoektocht naar identiteit en bestaansrecht. Citroeninkt laat zien hoe het verleden zich vastbijt in het heden, en hoe moeilijk het is om daarvan los te komen.
Sharifi’s autobiografische roman is geen aanklacht, maar een spiegel. Het biedt een zeldzaam inkijkje achter de façades van migratie, en wekt diep respect op voor gezinnen die deze weg hebben bewandeld – vaak in stilte, vaak zonder erkenning.
Voor wie wil begrijpen wat het werkelijk betekent om als kind tussen werelden te leven, is Citroeninkt een absolute aanrader.
Beoordeling: ★★★★☆ (4 sterren)
Een krachtig, teder en belangrijk boek dat nog lang nazindert.
Boekrecensie: Dius van Stefan Hertmans Een poëtische roman over vriendschap, kunst en verlies
20-07-2025
Sommige boeken lees je… andere boeken beleef je. Dius van Stefan Hertmans behoort voor mij zonder twijfel tot die laatste categorie. Ik las het in slechts vier dagen – wat voor mijn doen razendsnel is – en legde het met tegenzin weg zodra het uit was. Het is een boek dat me diep raakte, en dat ik niet zomaar zal vergeten.
Een ongewone vriendschap
In Dius maken we kennis met Anton, een docent kunstgeschiedenis die op een wat ongemakkelijke manier benaderd wordt door Dius, een van zijn studenten. Tussen de twee ontstaat een vriendschap, maar het is er een met scheve verhoudingen. Dius is de leider, de magnetische kracht, de mysterieuze ander die steeds meer invloed op Anton uitoefent – ook wanneer ze elkaar jaren uit het oog verliezen. Anton, die zijn leven ogenschijnlijk in rust en regelmaat leeft, lijkt zichzelf stukje bij beetje kwijt te raken in de aanwezigheid (of zelfs de afwezigheid) van Dius.
Hertmans beschrijft deze relatie op een subtiele, genuanceerde manier. Hij legt niets uit, maar laat je als lezer voelen hoe complex menselijke verbondenheid kan zijn. Het gaat niet over goed of fout, maar over hoe we soms onszelf verliezen zonder dat we het in de gaten hebben.
Rijk aan kunst en muziek
Wat dit boek voor mij persoonlijk zo bijzonder maakte, is de rijke aanwezigheid van beeldende kunst en klassieke muziek. Als liefhebber van cultuur voelde ik me werkelijk op mijn plek: de verwijzingen zijn niet opdringerig of pretentieus, maar zorgvuldig verweven in het leven van Anton. Kunst is voor hem geen versiering, maar een manier van denken, voelen, overleven. Dat geeft het boek een extra laag die ik enorm heb gewaardeerd.
Taal om bij stil te staan
Hertmans is een meester van de taal. Zijn stijl is helder en elegant, maar af en toe duiken er zinnen op die bijna poëzie lijken. Ik merkte dat ik sommige alinea’s twee keer las, gewoon om het ritme, de muzikaliteit en de gelaagdheid van zijn taal te proeven. Er zit een zekere rust in zijn schrijven, een vertrouwen dat de lezer zelf wel voelt wat belangrijk is. Geen overbodige uitleg, geen effectbejag – alleen aandachtige, liefdevolle literatuur.
Diepe melancholie
Wat me misschien nog wel het meest bijblijft, is de melancholische ondertoon van het boek. Niet zwaarmoedig, maar zacht en indringend. Anton blikt terug op zijn leven, op keuzes die hij wel of niet heeft gemaakt, en op de rol die Dius daarin speelde. Als lezer voel je de tragiek van het laten gebeuren – van het leven dat aan je voorbij kan glijden als je te lang in de schaduw van iemand anders blijft staan.
Mijn oordeel
Dius is een literaire roman van formaat. Het is gelaagd, intelligent en emotioneel rijk. Voor wie houdt van verhalen die je niet alleen meenemen, maar ook aan het denken zetten, is dit een absolute aanrader. De combinatie van sterke thematiek, culturele rijkdom en poëtische taal maakt dit boek voor mij tot een van de mooiste romans die ik in lange tijd gelezen heb.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Vijf sterren – zonder enige twijfel.
Recensie: Niets ontgaat ons – Janke Reitsma
20-07-2025
Wat een boek. Wat een verhaal.
Niets ontgaat ons van Janke Reitsma is een aangrijpende roman die me diep heeft geraakt. Hoewel ik zelf geen KOPP-kind ben (Kind van Ouders met Psychische Problemen), vond ik het onderwerp enorm boeiend – en confronterend.
Het verhaal draait om een 14-jarige jongen die opgroeit in een gezin waar psychische problematiek de boventoon voert. Zijn ouders zijn niet in staat om voor hem en zijn zusje te zorgen. Wat volgt is een schrijnend, indringend portret van een kind dat veel te jong volwassen moet worden. Hij neemt de zorg voor zijn gehandicapte zusje op zich en staat daarin voor zware, soms hartverscheurende keuzes.
Wat me vooral bijblijft, is de kwetsbaarheid en kracht van deze jongen. Zijn innerlijke strijd, zijn eenzaamheid, en de manier waarop hij ondanks alles blijft proberen om het goede te doen – dat kruipt onder je huid. Vooral de passages over de baby en de uitzichtloze situatie thuis maakten veel emoties los.
Janke Reitsma schrijft zonder opsmuk, maar zó raak. De rauwe werkelijkheid wordt voelbaar, zonder dat het sentimenteel wordt. Je moet er af en toe wel tegen kunnen – het is heftig, intens en confronterend – maar ook zó waardevol.
✨ Niets ontgaat ons krijgt van mij zonder twijfel 5 sterren. Een krachtig en noodzakelijk boek dat nog lang in mijn gedachten zal blijven.
Boekrecensie – Wat ik van je weet van Eric Chacour
20-7-2025
Wat ik van je weet, het indrukwekkende debuut van Eric Chacour, is een ingetogen maar krachtige roman over verboden liefde, familie, schuld en verlies. Het verhaal volgt Tarek, een gerespecteerde arts in het bruisende Caïro van de twintigste eeuw, die een leven leidt dat ogenschijnlijk voldoet aan alle verwachtingen. Hij is getrouwd, heeft een goede positie, en komt uit een vooraanstaande christelijke familie. Maar onder deze façade schuilt een hartverscheurend geheim.
Wanneer Tarek een arme jongeman ontmoet, ontluikt er tussen hen een liefde die in zijn culturele en religieuze context volstrekt onaanvaardbaar is. Hun relatie, kwetsbaar en teder, zet een onomkeerbare keten van gebeurtenissen in gang die niet alleen Tareks leven ontwrichten, maar ook diepe sporen nalaten in zijn omgeving. De keuzes die hij maakt—of denkt te moeten maken—hebben verregaande gevolgen voor zijn familie en zijn eigen innerlijke kompas.
Bijzonder aan deze roman is de vertelvorm: Chacour kiest ervoor om het verhaal in de jij-vorm te schrijven. Deze perspectiefkeuze is even gedurfd als effectief. In het begin is het even wennen, maar naarmate het verhaal vordert, wordt de lezer op intieme wijze in het innerlijk leven van Tarek gezogen. Pas later in het boek wordt duidelijk wie de verteller precies is, wat het verhaal een extra gelaagdheid en emotionele lading geeft. Het voelt bijna alsof er een bekentenis wordt afgelegd – niet alleen aan de ander, maar ook aan zichzelf.
Chacours stijl is helder, poëtisch en sober, met veel ruimte voor emotie en stilte. Hij schetst een scherp beeld van het Egypte van toen, waarin sociale klasse, religie en seksuele identiteit botsen en vermalen worden onder de druk van traditie en familie-eer.
Hoewel het boek soms wat afstandelijk blijft en sommige personages minder zijn uitgewerkt, slaagt Chacour erin om met weinig woorden veel te zeggen. Wat ik van je weet is een subtiele, hartverscheurende roman die nog lang nazindert.
Beoordeling: ★★★★☆
Boekenrecensie: Het Instituut – Stephen King
20-07-2025
⭐️⭐️⭐️⭐️½ (4,5 sterren)
Stephen King weet mij altijd te raken met zijn unieke mix van spanning, psychologie en een snufje bovennatuurlijke horror — en Het Instituut is daarop geen uitzondering. In dit boek sleept hij je mee in een duister en beklemmend verhaal dat me nog lang is bijgebleven.
Het verhaal
Kinderen met speciale gaven worden op brute wijze ontvoerd en opgesloten in een geheimzinnig instituut. Daar ondergaan ze “medische behandelingen” — een nette term voor regelrechte mishandeling — met maar één doel: hun telekinetische en telepathische krachten inzetten om potentiële bedreigingen voor de mensheid te elimineren.
Het is een origineel en onheilspellend concept dat me meteen in zijn greep had. King laat op zijn bekende, meeslepende manier zien hoe gruwelijk een systeem kan worden als het wordt gerechtvaardigd door “het grotere goed”.
Kippenvelmomenten
De scènes waarin de kinderen worden mishandeld… brrr. Echt kippenvel. Niet omdat het per se expliciet beschreven wordt, maar door de dreiging, de onmacht en het psychologische geweld dat tussen de regels doorsijpelt. Als lezer voel je hun angst en verdriet, en dat maakt het verhaal des te heftiger.
Spannende ontsnapping
Een absoluut hoogtepunt is de ontsnapping van Luke, een van de hoofdpersonages. Die passages zitten zó vol spanning dat ik het boek nauwelijks kon wegleggen. Je leeft mee, hoopt en vreest tegelijk, en dat is precies waarom King nog altijd de meester van het genre is.
Kleine domper aan het eind
Wat mij betreft had het boek geen slothoofdstuk nodig gehad. De spanning was eruit, het verhaal verteld. Het laatste hoofdstuk voelde als een overbodige epiloog die je als lezer zelf ook prima had kunnen invullen. Jammer, want dat haalde het tempo en de impact aan het eind een beetje weg.
Conclusie
Ondanks dat kleine minpuntje geef ik Het Instituut 4,5 sterren. Het is origineel, spannend, beklemmend en emotioneel meeslepend. King laat wederom zien waarom hij een van de meest gelezen auteurs ter wereld is.
Heb je een sterke maag en houd je van spannende verhalen met een moreel randje? Dan is dit boek absoluut een aanrader.
Recensie: Lieveling - Kim van Kooten
20-07-2025
Dit boek gaat over een meisje, Puck, die sinds haar 5e levensjaar seksueel wordt misbruikt door haar stiefvader waar haar moeder mee is gaan samenwonen vanwege zijn financiële status. Deze man blijkt nogal wat geld te hebben en voor de moeder van Puck is dit een aanleiding om met hem te gaan samenwonen, liefde speelt hierbij maar weinig een rol.
In dit boek wordt beschreven hoe Puck wordt misbruikt door haar stiefvader vanuit het perspectief van Puck zelf. Opvallend is hierbij de naïviteit van de moeder van Puck en de rest van haar familie en de personen die erom heen hangen. Zij zijn enkel met zichzelf bezig en hebben niets in de gaten. Ook als ze achter de waarheid komen reageren ze abnormaal en hebben ze geen oog voor de gevoelswereld van Puck.
Dit boek is een eyeopener wat betreft kindermisbruik en hoe dit door kinderen zelf wordt ervaren. Je kunt je door het lezen van dit boek namelijk inleven in hoe een kind het misbruik zelf ervaart. Dit is een goed boek om te lezen als je bijvoorbeeld in je werk, als jeugdbeschermer/hulpverlener/leerkracht, (vaak) met dit onderwerp te maken hebt. Vaak lopen professionals aan de gevoelens en de belevingswereld van een kind voorbij terwijl de ondersteuning van het kind die deze ellende wat misbruik heet heeft meegemaakt juist het belangrijkste is.
Dit boek krijgt van mij 4 sterren. Het is een vlot verteld verhaal vanuit het perspectief van een kind, dit maakt dit boek uniek in zijn soort. De gevoelswereld van de andere personages in het boek dan Puck zelf had wat uitgebreider beschreven mogen worden.
Dit boek krijgt van mij 4 sterren!
Dit boek bevat wel passages die als schokkend kunnen worden ervaren met betrekking tot seksueel misbruik en kinderleed. Als je hier absuluut niet tegen kan raad ik je aan dit boek niet te lezen.
Recensie: Een volmaakte eenheid - Tammye Huf
20-07-2025
Sommige boeken lees je niet alleen met je hoofd, maar vooral met je hart. Een volmaakte eenheid van Tammye Huf is zo’n boek. Het neemt je mee naar de 18e eeuw, een periode waarin slavernij nog werd gezien als iets vanzelfsprekends – en laat je op rauwe, eerlijke wijze zien hoe het leven van tot slaaf gemaakte mensen er werkelijk uitzag.
Dit boek schetst gedetailleerd hoe mensen onderdrukt, vernederd en mishandeld werden op de plantages. Hoe hun levens niet van henzelf waren, maar in handen lagen van anderen. Het laat zien hoe zij moesten overleven in plaats van leven – dag in, dag uit. En dat is heftig om te lezen. Op sommige momenten kreeg ik kippenvel van wat ik las. Het is bijna niet te bevatten dat dit ooit écht heeft plaatsgevonden.
Toch is dit boek precies om die reden zo belangrijk. Als je meer wilt begrijpen over het slavernijverleden, over hoe diep dit trauma zit en waarom het zelfs nu – 150 jaar later – nog steeds doorwerkt in de levens van nakomelingen, dan moet je dit boek lezen. Het is geen droge geschiedenisles, maar een levensechte ervaring door de ogen van mensen die dit allemaal hebben moeten doorstaan.
Wat mij raakte, is hoe Een volmaakte eenheid niet alleen het lijden laat zien, maar ook de kracht, de liefde en het doorzettingsvermogen van mensen die ondanks alles mens bleven. Dat maakt dit boek niet alleen indrukwekkend, maar ook hoopvol en bijzonder.
Ik las het in één adem uit. Niet omdat het licht is – integendeel – maar omdat het geschreven is met zoveel gevoel en urgentie dat je móét blijven lezen.
Waarom dan vier sterren in plaats van vijf? Niet omdat het boek tekortschiet, maar omdat het bij momenten zo rauw en confronterend is dat ik af en toe afstand moest nemen. En misschien is dat ook precies de bedoeling.
Kortom: Een volmaakte eenheid is een aangrijpend, belangrijk en prachtig geschreven boek dat je niet snel zult vergeten. En ook niet moet vergeten.